Hafizova poezija svojim sadržajima i idejama važi za sami vrhunac perzijskog gnostičkog pjesništva sufijske provenijencije. S druge strane, iz nje je vidljivo da Hafiz nije imao nimalo simpatija prema sufijskim šejhovima i dervišima iz svoga okruženja. Štaviše, oni su čest predmet njegovih kritika i prema njima se uglavnom odnosi, blago kazano, s omalovažavanjem, a često ih i otvoreno izruguje. Međutim, iz njegove poezije jasno je da on zagovara jedan od temeljnih sufijskih stavova, a taj je da duhovni putnik (salik) mora imati svoga duhovnog vodiča – šejha, odnosno pira. Upravo zbog višeznačnosti i slojevitosti Hafizove poezije, neki zapadnjački orijentalisti Hafiza su doživjeli kao poetskog apologetu hedonizma i razuzdanosti usred konzervativizma sredine. Za takve je Hafiz toliko omiljen zato što je jednoj konzervativnoj sredini ponudio svježu, jezički i stilski izuzetno uspjelu i inovativnu poeziju koja opjevava životne radosti. No, Širaz tog vremena, koliko god jeste bio sredina u kojoj je Šerijat bio zakon, a islamske vrijednosti i kriteriji bili utkani duboko u život društva, nije bio ni blizu tako kruta, stroga i fanatična sredina kako je doživljava mašta prosječnog zapadnjaka.